Inmiddels dag 9 in de 2e kuur. Het blijft een ongrijpbaar traject. Best oké, wisselt zich af met slecht. Ergens wel beter dan 1e ronde of toch weer niet…

De verlaagde Prednison dosering is echt beter. De schadelijke bijwerkingen als depressief, agressief, pijn in je lijf blijven gelukkig weg. Dat wat de Prednison moet doen – je door de 1e dagen heen slepen is nu veel duidelijker merkbaar. Als een soort Duracell konijn ga je lekker door, blosje op de wangen en ogenschijnlijk nergens last van. Hier en daar kun je zelfs een raam lappen. Valt de 2e ronde dan toch wat makkelijker?

Nou, nee. Na de 5 dagen Prednison krijg je het voor je kiezen. Je bloedwaardes zijn inmiddels wel helemaal afgebroken, de chemo knabbelt aardig in het rond en je bent weer echt tot nul geminimaliseerd. Tot je enkels afgebrand, zo voelt het.

Je lijf voelt als lood, je benen en armen zijn elastiekjes die het geheel niet overeind kunnen houden. Heb nog nooit zoveel gezucht en gesteund. Als dit te lang duurt word je een categoriale klager…

Morgen 1e afspraak bij de oncologische revalidatie. Mijn conditie is zo hard achteruit gegaan dat een rustig opbouwend schema wel heel welkom is.

Verder heel gezond blijven eten, veel groentesappen en wachten tot de eerste zonnige glimp weer voelbaar is.